Θέλω να πιστεύω ότι είμαι μια καλή μαμά. Οτι κάνω το καλύτερο, που μπορώ για το παιδί μου σε όλους τους τομείς.

Αλλά, ΔΥΣΤΥΧΩΣ για τον Νικόλα μου, και ΕΥΤΥΧΩΣ για μένα (που έχω δουλίτσα), τα πρωινά πρέπει να πηγαίνω στη δουλειά μου –όπως οι περισσότερες εργαζόμενες μητέρες. Και η αλήθεια είναι ότι φέτος η δουλειά μου είναι πολύ-πολύ πρωινή, αφού κάθε πρωί στις 6:45 είμαι στον ραδιοφωνικό αέρα του Λάμψη 92,3... Που σημαίνει ότι φεύγω πολύ νωρίς από το σπίτι καθημερινά, τόσο νωρίς που είναι ακόμα νύχτα και ο Νικόλας κοιμάται ακόμη ευτυχώς.

Ετσι λοιπόν, η μαμά δεν είναι εκει και δεν μπορεί να τον πάει εκείνη στο σχολείο. Αλλά, εντάξει, δεν τον έχω αφήσει και στο έλεος του Θεού! Είναι ο μπαμπάς του εκεί κοντά του, ο οποίος τον πηγαίνει και στο σχολείο. Και κάπως έτσι έχουμε μπεί σε ένα πρόγραμμα. Όλα καλά μέχρι εδώ.

Όλα καλα για όλους, πλην του Νικόλα, ομως, ο οποίος -όπως καταλαβαίνω- δεν θα μου συγχωρήσει ποτέ το γεγονός ότι «η μαμά πρέπει να πάει και στη δουλίτσα»...και μάλιστα τόσο νωρίς.

Πήγα, που λέτε, τις προάλλες να τον πάρω εγώ από το σχολείο το μεσημέρι. Σε μια απόσταση 7 λεπτών, λοιπον, ο Νικόλας μου περιέγραφε πώς ήταν η ημέρα του στο σχολείο, τί έκανε, με ποιά παιδάκια έπαιξε, ποιά τραγουδάκια έμαθε και μέσα σε όλα, στο τελος ΚΑΘΕ πρότασής του, συμπλήρωνε με όλη τη δραματικότητα και το παράπονο, που θα θα μπορουσε να επιστρατεύσει ενας 3χρονος, και την εξής φράση: “Ναι, αλλά η μαμά μου δεν ήταν εκεί...»!

Μπορεί και να άκουσα αυτή τη φραση 6 φορές μέσα σε λίγα λεπτά... Τόσο που με έπιασε το ενοχικό μου και άρχισα να σκέφτομαι μήπως κάτι δεν κάνω καλά... Μήπως θα έπρεπε να τα έχω παρατήσει όλα και να έχω αφοσιωθεί στην ανατροφή του γιου μου;

Ευτυχώς το ενοχικό μου δεν κράτησε για πολύ, γιατί οι απαντήσεις μου δόθηκαν αμέσως. Την επόμενη κιόλας ημέρα ο Νικόλας μου είπε ¨Η μαμά να πάει στη δουλίτσα, για να φέρει λεφτά και να πάρουμε παιχνίδια και εγώ θα πάω στο σχολείο» .... «Yesssss!», σκέφτομαι εγώ.... "Το’χουμε! Ο γιος μου καταλαβαίνει και κατανοεί επιτέλους, επειτα από πολλή συζήτηση και εξηγήσεις, ότι η μαμά –εκτός από μαμά- κατα τα άλλα ειναι και κανονικος άνθρωπος, που χρειάζεται και να εργαστεί για τα προς το ζην!"

Δεν περνάνε όμως λίγες ώρες και, όταν χρειάστηκε να ξαναφύγω, μου είπε με παραπονεμένο και ναζιάρικο ύφος: «Μην πας στη δουλίτσα, μαμαάααααα... Εχουμε παιχνίδια, δεν θέλω και άλλα! Εσένα θέλω!». 
Και φτού και απ’την αρχή ...Και πάμε πάλι!


Αυτο που καταλαβαίνω, λοιπόν, είναι ότι τα παιδιά, όσο είναι μικρά, δεν θα δεχθουν ποτέ το γεγονός ότι θα μας μοιράζονται. Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να τους εξηγούμε και να τους εξηγούμε και να τους εξηγούμε.

Και εκείνα πάντα θα δείχνουν ότι καταλαβαίνουν και πάντα θα εφευρίσκουν τρόπους, για να μας κρατούν κοντά τους... Πάντα θα εκστομίζουν κουβέντες, που, κυρίως, θα τις σκεφτόταν κάποιος ώριμος ενήλικας, για να μας κεντρίσουν το ενδιαφέρον... Και πάντα θα μας κάνουν να τα αγαπάμε πιο πολύ...
Και να μας λείπουν ακόμα περισσότερο κάθε φορά που ...η μαμά πρέπει να πάει στη δουλειά.

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου, 
Μαρία Φραγκάκη 

Περιμένω τα μηνύματά σας στο e-mail μου: maria.fragaki@mother.gr 
Twitter: @FragakiMaria


Like(!) τη σελίδα μας στο Facebook: mothergr
Ακολουθήστε μας στο twitter: @mothergr